قصه تان باید معنا بدهد

سالم ترین آدم ها کسانی هستند که در دل هرج و مرج و آشفتگی، کاری بکنند و معنایی بیابند. همان ها که از ته و کنج هر خرابه ناجوری یک گنج در می آورند.        فیث جی هارپر

چند سال پیش که دغدغه سرمایه گذاری و افزایش درآمدم را داشتم، به یک آدم اشتباهی یک اعتماد بیجا کردم و هر چه داشتم را به او سپردم و همه را به یکباره از دست دادم. بند دلم پاره شد. پر از شکوه و شکایت بودم.

این داستان مرابه یاد عبارت زیبایی از هاروکی موراکامی می اندازد در کتاب(از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم):

به آسمان نگاه می کنم، در پی نشانه ای از رحمت، ولی نمی یابم. فقط ابرهای بی تفاوت تابستان را میبینم.

آنها هم حرفی برای گفتن ندارند.

ابرها همیشه کم حرفند.

شاید نباید به آنها نگاه کنم.

آنچه من نیاز دارم نگاه کردن به درون خود است.

ضربه سختی بود. باورم نمیشد که چنین اشتباهی کرده باشم.باورم نمیشد که همه زحماتم به یکباره بر باد رفته باشد.
با هر بیچارگی که بود خودم را جمع و جور کردم و تلاش کردم از این اتفاق درس بگیرم و درس هایش را هم به کار بگیرم.

البته در ابتدا بسیار سخت بود اما در ادامه درس هایی که گرفتم از این قرار بود؛

-حواسم شدیدا به دخل و خرج و پس اندازم باشد.
-هیچ سرمایه گذاری باارزش تر از سرمایه گذاری روی یادگیری مهارت ها و تقویت توانمندیهایم نیست.

– هر افتادنی برخاستنی هم دارد و هر دره ای، قله ای.

-جوگیر و هیجان زده نشوم و همواره منطقی و با حوصله تصمیم بگیرم.

معنادار کردن قصه ها، شکایت ها و نداشتن هایمان از دردش می کاهد و تحمل شرایط را برایمان آسان تر می کند.

سوال های طلایی در این شرایط:

از این داستان چه می آموزم ؟
چه چیزی را در مورد خودم کشف کردم؟
چطور میتوانم این درسی را که گرفتم در آینده به کار ببرم؟
چطور میتوانم از این تجربه ام برای کمک به دیگران استفاده کنم؟
اگر این داستان نبود در چه زمینه یا بخش هایی هیچ تغییر و رشدی نمی کردم؟

این سوال ها به ما کمک می کند.
کمک می کند تا رنجها و از دست دادن ها را با معنا کنیم و مسیر رسیدن به قله را هموارتر.
هر بار که دوباره چنین داستان هایی اتفاق می افتد و باز هم زمین خوردنی و بلندشدنی،میبینم که قوی تر شده ام و راحت تر از جایم بلند میشوم.
تنها تفاوت دلچسبش همین است.
که هربار توانمندتر میشوی و راحتتر میتوانی دردهایت ورنجهایت ونداشته هایت را معنا بدهی.