ایجاد امید انتخابی آگاهانه است و بر حسب اتفاق رخ نمی دهد.

برنه براون

اعتراف می کنم که جزو گروه امیدوارها هستم. همان هایی که مدام می گویند؛

« من می‌دونم که بالاخره درست میشه»

این طرز فکر که خانم پروفسور کارول دوئک آنرا طرز فکر پویا نام گذاری کرده کمک می کند تا امیدوارانه به زندگی مان ادامه دهیم، به سادگی و با هر شکستی درجا نزنیم، به تلاشمان فارغ از هر مشکل و چالشی ادامه دهیم و به آینده ای که هنوز درباره اش چندان مطمئن نیستیم امیدوارتر باشیم.

برنه براون می گوید:

امیدواری زمانی تحقق می یابد که؛

۱- بتوانیم اهداف واقع بینانه  تعیین کنیم

۲-بدانیم که چگونه می توان به آن اهداف دست یافت

۳-خودرا باور داشته باشیم

وقتی خوم را می بینم که چطور به زندگی امیدوارم، به یاد دارم که سال ها پیش جور دیگری بودم، از امید خبری نبود ، دوست نداشتم زندگی کنم ، کاملا ناامید و خسته و صد البته بسیار هم بدبین

بین آن سال ها و این سال ها چیزی که در من تغییر کرد زاده شدن یک انسان هدفمند است که چشم انداز زندگی اش را می بیند و برای سال ها و ماه ها و روزهایش حسابی هدف و برنامه دارد.

اگرچه برای اینکه بداند چگونه باید به اهدافش برسد راه سختی را پیموده و چالش های بسیاری هم در پیش رو دارد اما ثمره این هدفمندی، چگونگی طی کردن مسیر و خودباوری یک زندگی امیدوارانه و نگاهی توام با امید به زندگی ست.

امید یک ویژگی اکتسابی ست

نمی توان باامید یا با ناامیدی به دنیا آمد

از کتاب موهبت کامل نبودن؛

اسنایدر معتقد است که ما تفکر هدفمند و امیدوارانه را در ارتباط با دیگران یاد می گیریم.کودکان معمولا امیدواری را از والدینشان یاد می آموزند.

افراد امیدوار ارزش زیادی برای استقامت و سخت کوشی قائلند.

این عقیده فرهنگی که همه همه چیز باید سریع، آسان و همراه با لذت و تفریح به دست آید با طرز تفکر امیدوارانه همخوانی ندارد.بلکه ما را به وادی ناامیدی سوق می دهد. وقتی با شرایط دشواری روبه رو شویم  که مستلزم صرف تلاش و زمان است فورا فکر می کنیم: این کار ارزش تلاش کردن ندارد، یا، این کار باید آسان تر از این باشد. پیشرفت کند و سخت بودنش به این دلیل است که من در آن مهارتی ندارم. خودگویی امیدوارانه چیزی شبیه به این است:

این کار دشوار است، اما می توانم آن را انجام دهم.