ارلینگ کاگه می گوید:

زندگی طولانی ست اگر بتوانیم به خودمان خوب گوش دهیم

کاگه در باره سکوت و شگفتی هایش می‌گوید .
نمی توانیم لحظه حال را تحمل کنیم
اولین باری که مشق سکوت کردم و بودن در لحظه حال را آغاز کردم، با خواندن کتاب لحظه اکنون بود.
فکر میکنم این کتاب سرعت دویدنم را در ماراتون زندگی از ۱۰۰ کیلوتر برساعت به ۵۰ رساند. و به طرز عجیبی مرا در لحظه اکنون نگه داشت.

و این روزها پیاده روی و سکوت در زمانه ی هیاهوی ارلینگ کاگه را میخوانم که چه عرض کنم دارم با لذت می جوم، از زاویه ای دیگر و به طرزی شگرف به برگزیدن سکوت و ماندن در زمان حال می پردازد.

بلزپاسکال فیلسوف می گوید:
تمام مشکلات انسان از این نشئت می گیرد که نمی تواند یک جا تنها، ساکت و آرام بنشیند.
و در ادامه میگوید؛
زمان حال آزاردهنده است و واکنشمان هم این است که بی وقفه در پی مقصودی جدید باشیم که توجهمان را به بیرون جلب کند و بتوانیم از خود فاصله بگیریم.

به این فکر میکردم که کرونا با همه ضررو زیانی که به سلامتی، کسب و کار و سبک زندگی انسانها وارد کرد،
اگر یک غنیمت با خودش آورده باشد، وادار شدن آدم ها به بودن در تنهایی، خلوت و سکوت بود.

به این فکر می کردم که تغییراتی که در بینش و سبک زندگی و انتخاب شیوه کارکردنم ایجاد شد در این یک سال برای خودم کم نظیر بود.

این چالش تنهاتر شدن، داشتن فرصت بیشتر برای سکوت و تامل و نگریستن به درون، جانی تازه می بخشد به آنچه پی درپی به آن مشغولیم و حیف که هیچ گاه فرصت برای تغییر مسیرمان فراهم نمی شود.

دنیا، دنیای سرعت است.

همه مان در حال دویدنیم.

گاهی اینقدر تند و سریع که یادمان می رود نگاهی به آسمان نگاهی به خورشید، به ابرهای عصبانی و بغض آلود ، به شمعدانی باغچه و به چهره تکیده ننه جان بیندازیم.

دنیا، دنیای سرعت است و مدام احساس نرسیدن داریم.

دائما فکر می کنیم از همه جا ماندیم و باید بدویم تا قافله را نباختیم، می خواهیم به سرعت  دستانمان را پر کنیم و یک شبه ره صد ساله رویم.

در این وانفسا که کسی حوصله استخوان خرد کردن و تلاش نمودن و باهوده زیستن ندارد سه درصدی از این دوندگان، انگار بی خیال دو سرعت می شوند و عطایش را به لقایش می بخشند.

آنها اهل ماراتون هستند .آهسته، پیوسته و در زمان درست و سر موقع .

و من فکر میکنم احتمالا در پایان مسیر دستان برخی از همان ماراتونی ها چندان پر هم نباشد و دستاورد دندان گیری هم نداشته باشند اما همانی شده اند که همیشه می خواستند باشند.