آئین رندگی من 
توآیلا ثارپ، موفق ترین و پرآوازه ترین طراح رقص و هنرهای نمایشی آمریکا می گوید:
من تمامی روزهای زندگی ام را با تشریفات خاصی آغاز میکنم.
هر روز راس ساعت ۵/۳۰ صبح از خواب بیدار میشوم؛

لباس های تمرینم را می پوشم، ساق پوشم را پایم میکنم، سویشرتم را تن میکنم و کلاهم را بر سر میگذارم،

از منزلم در منهتن نیویورک خارج میشوم، یک تاکسی صدا می زنم و به راننده می گویم من را به باشگاهم در خیابان نودویکم واقع در بزرگراه یکم ببرد،

جایی که به مدت دو ساعت در آنجا تمرین خواهم کرد.

آدابی که پیش از این یادآور شدم شامل حرکات کششی و یا وزنه کردن در باشگاه نیست، بلکه منظورم همان «تاکسی گرفتن» است!

در حقیقت ، لحظه ای که به راننده ی تاکسی میگویم به کجا برود آخرین گام آیین صبحگاهی ام را برداشته ام.

داشتم با خودم فکر میکردم که من هم آیین دارم یا نه؟
یادم آمد که ببببببله دارم .

من هم آیین دارم؛
آیین هر روزه من این است که صبح ها بعد از بیدارشدن ( البته بسته به ساعت خوابیدنم، ساعت بیدارشدنم متفاوت می شود اما تا ۷:۳۰ بیدار خواهم شد)
اول از همه سه صفحه یا بیشتر مینویسم (نوشتن صبحگاهی)
بعد از آن موبایلم را برای چند دقیقه کوتاهی چک میکنم
و شروع به خواندن اولین کتاب میکنم
بعد از خواندن اولین کتاب،
طبق عادت هر روزه ناشتا سیر و آب می خورم.
و بعد از آماده کردن چای
شروع به خواندن کتاب دوم میکنم
و بعد از آن هم در سایتم شروع به نوشتن مطلب جدیدم خواهم کرد.
اگر مشکل خاصی نباشد و اوضاع و احوال جسمی ام هم اجازه دهد بی شک این آیین هر روز اجرا خواهد شد

و انجامش هم حس بسیار خوبی به من می دهد.
چون بعد از انجامش فکر می کنم یک گام دیگر به هدفم نزدیک تر شده ام.
داشتن آیین آمادگی یا همان الگوهای رفتاری خودکار بسیار حیاتی و حائز اهمیت است.
مصمم ماندن در یک مسیر اگرچه مشکلات و چالش های خودش را دارد اما همواره به یادمان می اندازد که در حال انجام کار درستی هستیم و در مسیر رسیدن به اهدافمان در حال تلاشیم.
شما چطور؟
شما هم آیین مخصوص خودتان دارید؟؟؟